همه‌ی اوج‌های جهان را پیش از ما آفریده‌اند، کشف کرده‌اند، تجربه کرده‌اند، دیده‌اند و شنیده‌اند. و گویی ما در حال تکرار زندگی‌های از پیش زیسته شده هستیم. این بدیهی بودن همه‌چیز دارد مرا دیوانه میکند. اینکه دنیا هیچ چیز غافلگیرکننده‌ای برای عرضه و نشان‌دادن به ما ندارد. نهایت غم، نهایت شادی، نهایت عشق، نهایت درد و نهایت همه‌ی احساسات انسانی، لحظات قابل انتظاری‌اند که انسان برای آن برنامه‌ریزی شده است. با علم به مکانیسم روانی این احساسات، همه‌ی این‌ها همچون بازی‌ای بیش نیست. انسان ها همچون عروسک‌هایی سرگردان در دست کارگردان ماهری تاب می‌خورند و جایی مرگشان فرا می‌رسد. و با فرض وجود این کارگردان، برنده‌ی این سوگواری غمبار کسی جز او نیست.
- ۹۶/۰۲/۲۶
